^ÇocukluğumÇocukluğum_Çocukluğum

Annem yarı çıplaktı, üzerinde kırmızı bir etek vardı, dizlerinin üzerine çökmüştü;bir testereymiş gibi kullanarak karpuz kabuklarını kesmeyi sevdiğim siyah tarak ile babamın saçlarını alnından ensesine doğru tarıyordu; hiç durmadan hırıltılı bir sesle bir şeyler söylüyordu, gri gözleri şişmişti ve iri iri gözyaşları döküyordu.
Elimden şişman, büyük kafalı, iri gözlü ve komik, gevşek burunlu büyükannem tutuyordu. Büyükannem; esmer, yumuşak ve inanılmaz derecede enteresan biriydi; o da anneme ağıtta eşlik ederek ağlıyor, titriyor ve beni babama doğru çekiştiriyordu.Ben, geri çekilip arkasına saklanıyordum; korkuyordum ve kendimi tuhaf hissediyordum.
Yetişkin insanların ağladığınıdaha önce hiç görmemiştim ve büyükannemin tekrar tekrar söylediği, “Babanla vedalaş, bir daha göremeyeceksin onu; öldü o, zamansız, saatini doldurmadan…” sözlerini anlamıyordum.